„Idąc drogą krzyżową: VIII"

Kobiety użalają się nad losem Jezusa, a On im odpowiada, aby zapłakały nad sobą i swoimi dziećmi. Bo samo współczucie nie wystarczy, aby być zbawionym. Potrzeba nawrócenia, złączenia swojego życia z Jezusem i pójścia za Nim. Rozważając mękę Jezusa Chrystusa warto popatrzeć na swoje życie i zapytać się: czy tylko użalam się nad Nim i nad sobą, czy też podejmuję wezwanie do nawrócenia i łącząc swoje życie z Jezusem idę za Nim?

„Idąc drogą krzyżową: VII”

Jezus drugi raz upada pod krzyżem. Może dla niektórych jest to zaskoczeniem, że Syn Boży, jak każdy inny człowiek, ma ograniczone możliwości i upada pod krzyżem cierpienia. I mimo, że pomogła mu Maryja, Szymon z Cyreny i Weronika, to i tak odczuł przygniatający ciężar krzyża. A jednak Jezus powstaje, bo czyni to z miłości do Ojca i do ludzi. Ja też upadam pod ciężarem krzyża moich słabości i cierpienia. Ale powstaję i czynię to z miłości do Boga i tych ludzi, z którymi się spotykam. A dla kogo ty powstajesz ze swoich upadków? Czy tak samo jak Jezus: dla Boga i dla ludzi, których spotykasz na swojej drodze życia?

„Idąc drogą krzyżową: VI”

Święta Weronika to wyjątkowa kobieta. Jest nią nie tylko dlatego, że współczuła Jezusowi na Jego drodze krzyżowej. Inne kobiety też Mu współczuły. Jest wyjątkowa, ponieważ wyszła z tłumu i otarła Mu twarz. Była na tyle odważna, by cierpiącemu Jezusowi okazać miłosierdzie. Czy mnie także stać, aby komuś okazać miłosierdzie? To nie muszą być wielkie czyny. To może być zwykły telefon do kogoś, kto mi jest bliski, aby wiedział, że pamiętam. Wtedy w jego sercu zrodzi się pokój i siła miłości do niesienia krzyża. Oby każde cierpiące i zalęknione serce usłyszało dźwięki dzwoniącego telefonu.

„Idąc drogą krzyżową: V"

Szymon z Cyreny wraca do domu zmęczony po pracy. Zatrzymuje się przy niosącym krzyż Jezusie. Widzi poranionego i wyczerpanego skazańca. Współczuje mu. I w tym momencie zostaje przymuszony przez rzymskich żołnierzy do pomocy Jezusowi. Teraz kiedy on czuje ciężar Jezusowego krzyża na swoich barkach, coś zmienia się w jego sercu i zaczyna wierzyć. Ta szczególna sytuacja, w której się znajdujemy, jest okazją do zauważenia, że obok mnie są ludzie, którzy cierpią jak ja, albo nawet bardziej. I w tej sytuacji warto pozostać człowiekiem i pomóc, aby moje serce ożyło miłością, a w sercu drugiego człowieka zapalił się płomyk nadziei na lepsze jutro.

Zachęcamy do obejrzenia krótkiego filmu zrealizowanego przez Redakcję Tygodnika Katolickiego NIEDZIELA. Słowa tam wypowiedziane przez ks. Proboszcza niech posłużą naszej wielkopostnej refleksji. Oto link:

https://www.youtube.com/watch?v=xzk4F5mNvIU&feature=emb_logo