Wielki Czwartek

Początek Liturgii: 18⁰⁰

Ten dzień jest szczególnie wypełniony symbolami i proroczymi gestami mó­wiącymi o miłosierdziu Boga i Jego miłości do swe­go ludu. W scenie umywania przez Jezusa nóg uczniom św. Jan pomaga nam zrozumieć całe przesłanie Ewangelii. Syn Boży, do­skonały, czysty i święty, nie tylko stał się człowiekiem, ale przyjął rolę sługi, by nas oczyścić i odnowić. Upokorzył się, aby nas wywyższyć. Przyjął najbardziej ha­niebną śmierć zwykłego przestęp­cy - byśmy mogli stać się dziedzicami królestwa niebieskiego. Jaki hymn uwiel­bienia mógłby wyrazić wdzięczność za tak wielką miłość? Jak moglibyśmy kie­dykolwiek spłacić taki dług? Jakby obmycie nóg uczniów nie wy­starczyło, Jezus posunął się jeszcze da­lej. Pod postaciami chleba i wina dał im własne Ciało i Krew. Podczas gdy pierw­szy gest Jezusa wskazywał proroczo na ofiarą miłości, jaką Jezus miał niebawem złożyć, to ten drugi jest zaproszeniem do uczestnictwa w dziele naszego odkupie­nia. Mówiąc „Bierzcie i jedzcie, bierzcie i pijcie", Jezus zaprosił nas do przyjęcia Jego śmierci i zmartwychwstania, do od­wrócenia się od grzechu i pozwolenia, by Jego życie stało się naszym. On nam je daje. Czy posmakujemy Jego dobroci, czy też pozostaniemy samowystarczalni, za­mknięci na Jego miłość?

Dziś jest okazja, by przypomnieć so­bie podstawowe orędzie Ewangelii: „Wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie" (J 13, 3), Jezus oddał swe życie jako ofiarą przebłagalną za nasze grze­chy. Poniósł śmierć, na którą my zasłu­żyliśmy. Wraz z Nim umarła nasza upa­dła natura i mogliśmy zmartwychwstać do nowego życia. Czy jesteś świadom, że On oddał życie za ciebie¹? Czy pozwolisz Mu umyć swe nogi - by poprzez ten gest uwolnił cię od grzechu i przemienił two­je serce?

„Jezu, ze zdumieniem rozmyślam o tym, że jesteś gotów tak bardzo się uni­żyć, by obmyć moje nogi i ofiarować swe życie za moje grzechy! Oczyść moje ser­ce ze wszystkiego, co sprzeciwia się Twojej miłości".

Wielki Piątek

Początek Liturgii: 18⁰⁰

Choć dzień ten jest przepełniony smutkiem, obchodzimy go niezwykle uroczyście. Nie możemy bowiem nigdy myśleć o krzyżu bez przypominania sobie tego, czego przez śmierć Jezusa na nim dostą­piliśmy. Jezus Chrystus, nasz Najwyższy Kapłan, który dobrze znał nasze słabo­ści, był jednocześnie gotów złożyć do­skonałą ofiarą za nasze grzechy. Przez Jego śmierć dostąpiliśmy pojednania z Bogiem. Jego krzyż jest mostem prze­rzuconym nad przepaścią naszego grzechu. On zadał w nas śmierć wrogości i raz jeszcze zjednoczył nas z miłującym Ojcem. Ten most pozwala nam przejść wraz z Jezusem ze śmierci do życia wiecznego.

W Jezusie wypełniają się wszystkie proroctwa, obietnice i zamiary Ojca. W Nim spotkały się sprawiedliwość i mi­łosierdzie, sąd i łaska, wierność i najwyż­sze panowanie. Bez krzyża nie byłoby zba­wienia, Kościoła, przebaczenia, uzdrowie­nia i nadziei. Wszystko skupia się wokół śmierci
i zmartwychwstania Jezusa.

Krzyż, który stoi w centrum życia Je­zusa, powinien być także centrum nasze­go życia. Każde błogosławieństwo otrzy­mane od Boga, każde pouczenie, każda łaska pozwalająca nam porzucić starego człowieka - wszystko to ma nas przybli­żać do życiodajnego krzyża. Każde wy­darzenie
w naszym życiu jest okazją do uczynienia kolejnego kroku w kierunku krzyża Chrystusa. Każdy akt miłości, przez który rezygnujemy z siebie na rzecz bliźniego, zbliża nas do stóp krzyża. Tam, dzięki zwycięstwu Jezusa, wkraczamy w nowe życie, nawiązujemy nową in­tymną relacją
z Bogiem.

Spróbujmy w tym świętym dniu jesz­cze bardziej zbliżyć się do krzyża, pro­sząc Jezusa, aby uśmiercił grzech, który jest w nas. Przecież po to przyszedł On na świat i po to umarł na krzyżu. Taki był sens każdego dokonanego cudu, każdej opowiedzianej przypowieści, każdego da­nego nam przykazania. Zbliżmy się do krzyża Jezusa i przyjmijmy dary, jakimi On chce nas obdarzyć.

„Kim jestem, Panie, że troszczysz się o mnie i jesteś gotów oddać za mnie swoje życie? Dziękuję Ci za tę łaską, że mogę przyjść do Ciebie i wyznać Ci moje grze­chy. Otwieram przed Tobą moje serce, ufny w Twoją miłość. Przyjdź i ukaż mi wszystko, co oddala mnie od Ciebie. Spraw, bym przestał szukać samego sie­bie i cały oddał się Twojej miłości".

Wielka Sobota, czyli Wigilia Paschalna

Początek Liturgii: 19⁰⁰

Dziś wchodzimy w ciszę Jezusowego grobu. Dziś Jezus „śpi snem śmierci" jakby odpoczywał po wyczerpującej męce. Potem, podczas Wigilii Paschalnej, bę­dziemy wyznawać wiarę w zstąpienie Jezusa do Otchłani, zniszczenie bramy piekielnej i odebranie szatanowi władzy nad światem. Przez całą noc niecierpliwie będziemy wyglą­dać Zmartwychwstania Jezusa, które uwalnia nas z przekleń­stwa grzechu i przywraca nam życie w Bogu. Będziemy przypominać sobie noc, podczas której Izraelici stanęli na brzegu Morza Czerwonego. Po przejściu anioła śmierci przez Egipt uciekli oni w kierun­ku pustyni, ale znaleźli się w pułapce. Przed nimi rozciągało się morze, za nimi słychać było zbliżające się wojska fara­ona. Czuwali całą noc, chronieni przez tajemniczego anioła Pańskiego i słup ob­łoku (Wj 14, 19). Jak bardzo musieli wie­rzyć, że zostaną ocaleni! Ich życie było w poważnym niebezpieczeństwie i tylko wiara pozwoliła im wytrwać (Wj 14, 14). Niczego nie mogli uczynić. Wszystko było w rękach Boga.

W podobnej sytuacji znaleźli się uczniowie Jezusa po Jego ukrzyżowaniu. Żaden wysiłek - ani smutek Piotra z po­wodu wyparcia się Mistrza, ani przygo­towania niewiast, by namaścić ciało Jezusa - nie mógł przywrócić Go do życia. Ale właśnie tu, gdzie kończyły się wszystkie ludzkie możliwości, najpeł­niej jaśniała chwała Boga. Kiedy jeste­śmy umarli z powodu grzechu, On po­syła swego Syna, aby przywrócić nam życie. Kiedy nie możemy ocalić samych siebie, Jezus przychodzi i nas zbawia. Kiedy jesteśmy w niewoli Złego, Bóg rozrywa nasze kajdany.

Czekajmy dziś na Pana! Wyglądajmy Jego mocy, która przemieni nasze serca. Musimy tylko trwać w ufności, a Bóg bę­dzie działał. Jeśli nie możesz uczestniczyć w liturgii, spędź wieczorem dłuższą chwilę na „czuwaniu" i oczekiwaniu na świa­tłość Chrystusa, która rozpali się w two­im sercu i zajaśnieje na świecie. Jak śpie­wamy w Exultecie, jest to błogosławiona noc, wybrana przez Boga na świadka po­wstania Chrystusa z martwych!

„Chryste Zbawicielu! W Tobie cała na­sza nadzieja. Uwolnij nas przez swe zmar­twychwstanie
z niewoli naszych grzechów i lęków. Przemień nasz smutek w radość. Odnów nas, Panie, do życia w Tobie".

Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

Msza Święta rezurekcyjna: 6⁰⁰

Świętujemy dziś wielką Uroczystość, dzień zwycięstwa na wyżynach niebie­skich. Rozradowani aniołowie zapraszają nas do wspólnego wysławiania Boga. Plan Boży, ukryty przez wieki, został objawiony: przez Je­zusa zostaliśmy na nowo zjednoczeni z Bogiem. Byliśmy umarli na skutek naszych grzechów,- teraz jesteśmy żywi, wolni od tego, co oddzielało nas od Ojca. Wszystkie przeszkody zostały usunięte i osobiście możemy poznać, jak wielka jest miłość naszego niebieskiego Ojca.

W zmartwychwstaniu Chrystusa Bóg ukazał swą niezmierzoną moc nad grze­chem, szatanem i śmiercią. Trzymały nas one w niewoli od aktu nieposłuszeństwa pierwszych rodziców do pierwszej nie­dzieli zmartwychwstania. Sami z siebie nie mogliśmy odbudować naszej więzi z Bogiem. Bogu niech będą dzięki, że zo­staliśmy ocaleni. Jezus poniósł na krzy­żu karę za nasze grzechy. W zmartwych­wstaniu pokonał diabła i na zawsze zni­weczył potęgę śmierci. „Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca", abyśmy i my „wkroczyli w nowe życie" (Rz 6, 4).

To naprawdę radosna nowina! Zwy­cięstwo, które dziś świętujemy - przyczy­na naszej radości - jest dostępne dla nas każdego dnia. Naszym dziedzictwem sta­ło się odkupienie grzechów, uwolnienie
z niewoli, zwycięstwo nad grzesznymi przyzwyczajeniami, nowe życie. Rado­śnie świętujmy dzisiejszą uroczystość, ale nie ograniczajmy naszej radości tylko do tego dnia. Radość jest naszym dziedzic­twem jako dzieci Bożych, jako nowego stworzenia w Chrystusie. To znak naszej przynależności do Jezusa.

Obietnica zmartwychwstania pozwala nam radować się niezależnie od sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Dziś, gdy może dzieci są niespokojne, zbyt podekscytowa­ne, albo gdy przychodzą do nas na obiad krewni, których trudno nam kochać - i tak możemy być radośni. Stając w obliczu trudności w domu czy w pracy - możemy być radośni. Wśród niepokojów i niepew­ności - możemy trwać w radości. Bardziej niż w entuzjastycznych „alleluja" Boża radość objawia się w pokoju
i nadziei, któ­rych źródłem jest doświadczenie mocy zmartwychwstania Jezusa w naszym życiu.

Wciąż pojawiają się nowe wydarze­nia, które zagrażaj ą naszej radości. Mo­żemy ją jednak zachować, jeśli przy­lgniemy do prawdy, że moc Boża nie ma granic, że Jezus pokonał grzech
i śmierć, że jesteśmy umiłowanymi dziećmi Boga. Zachowanie radości może czasem ozna­czać walkę, ale warto się w nią zaanga­żować. Jakże często świat nas przekonu­je, że nie możemy budować swego życia na zmartwychwstaniu Jezusa.

Jak radzić sobie z tą „erozją" ufności? „Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi" (Kol 3, 2). Czytajmy Pismo święte. Módlmy się więcej. Przypominaj­my sobie często prawdy wiary. Pamiętaj­my, że Bóg nas kocha miłością bezwa­runkową. On posiał swego Syna, aby nas zbawić
i przywrócić nam to, co utracili­śmy przez nieposłuszeństwo (J 3,16-17). Przez śmierć Jezusa zostaliśmy pojedna­ni z Ojcem (Rz 5, 10). Jego zmartwych­wstanie położyło kres panowaniu grze­chu i śmierci, i uczyniło nas nowym stwo­rzeniem (l Kor 15, 56-57). Ten, który rozpoczął w nas dobre dzieło, sam je do­pełni (Flp l, 6).

Te słowa są prawdą, niezależnie od tego, jak różne wydarzenia w twoim życiu będą im przeczyć. Kiedy w nasze myśle­nie zaczyna się sączyć frustracja, zwąt­pienie, niezadowolenie, szemranie, poczucie beznadziei, skonfrontujmy je z prawdą.

Im bardziej będziemy walczyć o za­chowanie naszych serc i umysłów dla Pana, tym bardziej możemy być pewni wytrwania w radości do końca. Codzien­ne trwanie przy prawdzie o Jezusie przy­nosi owoce. Początkowo możemy czuć się zbyt słabi, zapominać o przywoływa­niu prawd wiary. Im dłużej będziemy się jednak w tym ćwiczyć, tym będziemy mocniejsi mocą Pana. Spróbuj już dziś, kiedy jeszcze radość zmartwychwstania wypełnia po brzegi twoje serce. Proś Ducha Świętego, aby przypominał ci o dążeniu do tego, co w górze. On ci po­może, a twoja radość będzie wzrastać.

„Niech będzie Ci chwała i uwielbie­nie, Ojcze! Raduję się dziś wraz z anio­łami i świętymi,
i wielbię Cię za nowe życie, jakim obdarzyłeś mnie w Jezusie. Dziękuję Ci za to, że rozerwałeś kajdany moich grzechów. Dziękuję, że objawiłeś mi siebie".